Wczoraj około godziny 18:30 przy ulicy Syrokomli w Otwocku doszło do pożaru opszuczonego budynku typu świdermajer.
Kiedy na miejsce dotarły pierwsze zastępy straży pożarnej zastano rozwinięty pożar części frontowej opuszczonego budynku drewnianego. Paliła się około 1/5 budynku.
Na szczęście nikomu nic się nie stało. Działania gaśnicze trwały kilka godzin. Na miejscu pracowało 9 zastępów straży pożarnej, w tym dwie drabiny mechaniczne i 40 strażaków.
Historia stylu świdermajer
Geneza
Styl został spopularyzowany przez Michała Elwiro Andriollego.
Charakterystyka
Domy w stylu świdermajer były budowane z drewna i posiadają charakterystyczne cechy:
- Ażurowe, rzeźbione werandy i balkon,
- Skośne dachy i szerokie okapy,
- Wzorzyste dekoracje inspirowane motywami orientalnymi i alpejskimi,
- Ozdobne balustrady, często z motywami roślinnymi,
- Wysokie okna zewnętrzne dobre doświetlenie wnętrza.
Świdermajer doskonale wpasował się w otoczenie sosnowych lasów Mazowsza, co nadawało budynkom lekkości.
Świdermajer, styl nadświdrzański – nazwa drewnianej architektury letniskowej powstającej na przełomie XIX i XX wieku na południowy wschód od Warszawy, wzdłuż Drogi Żelaznej Nadwiślańskiej (Kolei Nadwiślańskiej) na tzw. linii otwockiej w letniskach: Anin, Międzylesie, Radość, Zbójna Góra, Miedzeszyn, Falenica, Emilianów, Michalin, Józefów, Świder (Letniska Falenickie) oraz w letnisku, a następnie Otwocku.
Twórcą tego stylu budownictwa był Michał Elwiro Andriolli, mieszkający od 1880 w osadzie położonej po obu brzegach rzeki Świder. Osada w 1883 r. oficjalnie przyjęła nazwę Brzegi.
Styl ma elementy tradycyjnego budownictwa mazowieckiego o lekkiej konstrukcji i bogato zdobionych pawilonach, inspirowanych warszawską Wystawą Rolno-Przemysłową z roku 1885. Andriolli sprowadził do Brzegów kilka eksponowanych na wystawie domów. Bolesław Prus pisał o nich: „Są to cacka, jakich Warszawa jeszcze nie widziała w tej ilości i rozmaitości. Każdy z nich bawi oko piękną formą, sztukaterią, rzeźbieniami, tapicerskimi ozdobami albo żywą barwą”.
Główna bryła budynku kształtowana pod wpływem architektury szwajcarskiej, która w Europie stała się bardzo popularna po wystawie światowej w Wiedniu w 1873. Andriolli wzbogacił formę o werandy i przedsionki zaczerpnięte z architektury schronisk alpejskich i rosyjskich daczy. Dla stylu charakterystyczne są drewniane ażurowe zdobienia werand i ganków, szpiczaste zwieńczenia dachów.
Drewniane budynki często padają ofiarą pożarów.
