Fryderyk Chopin, geniusz polskiego romantyzmu, w młodym wieku oczarował warszawskie salony i szybko podbił serca melomanów w całej Europie. Jego nasycone emocjami kompozycje fortepianowe do dziś są źródłem inspiracji dla pianistów z wielu zakątków świata. Dziś mija 215 rocznica urodzin Fryderyka Chopina.
Fryderyk Chopin przyszedł na świat 1 marca 1810 roku w Żelazowej Woli koło Sochaczewa, jako syn Mikołaja Chopina, Francuza osiadłego w Polsce, oraz Tekli Justyny z Krzyżanowskich. Od najmłodszych lat przejawiał niezwykły talent muzyczny. Już jako kilkuletnie dziecko tworzył drobne kompozycje i występował w warszawskich salonach, zaskakując gości biegłością w grze na fortepianie. Rodzina dbała o jego rozwój artystyczny i intelektualny – rodzice cenili nie tylko edukację muzyczną, ale też ogólne wykształcenie humanistyczne.
W wieku kilkunastu lat Chopin był już regularnym gościem na warszawskich koncertach charytatywnych i towarzyskich. W tym czasie kształcił się u wybitnych pedagogów, m.in. Józefa Elsnera, który dostrzegł w nim ogromny potencjał twórczy. Chopin szybko zyskał uznanie w stolicy, gdzie z entuzjazmem przyjmowano jego oryginalne kompozycje fortepianowe. Były to przede wszystkim polonezy, mazurki oraz pierwsze koncerty, w których świadomie sięgał po elementy polskiego folkloru muzycznego, nadając im jednocześnie romantyczny wyraz.
W 1830 roku, po pożegnalnym koncercie w Teatrze Narodowym w Warszawie, Fryderyk Chopin wyjechał z kraju. Okres zaborów i niepokoje polityczne sprawiły, że nie wrócił już do ojczyzny. Pierwsze miesiące na obczyźnie spędził w Wiedniu, by ostatecznie osiedlić się w Paryżu. Tam szybko zyskał renomę jednego z najwybitniejszych kompozytorów epoki romantyzmu oraz znakomitego pedagoga fortepianu. Choć grywał w paryskich salonach pełnych artystów i arystokracji, unikał występów w wielkich salach koncertowych – zdecydowanie wolał kameralną atmosferę i bliski kontakt z słuchaczami.
Paryskie życie Chopina nie ograniczało się wyłącznie do sfery muzycznej. Kompozytor utrzymywał kontakty z wybitnymi twórcami epoki, takimi jak Franciszek Liszt, Hector Berlioz czy Eugène Delacroix. Ten ostatni sportretował Chopina. W jego życiu ważną rolę odegrała także pisarka George Sand, z którą łączyła go bliska relacja. Chopin wciąż intensywnie komponował: powstawały w tym okresie m.in. słynne nokturny, preludia i kolejne polonezy. Jego utwory zyskały status arcydzieł dzięki unikalnemu połączeniu polskich inspiracji ludowych, śpiewnej melodyki oraz wirtuozerskiej harmonii.
Mimo sukcesów artystycznych stan zdrowia Chopina systematycznie się pogarszał. Cierpiał na chorobę płuc, najpewniej gruźlicę, która w owym czasie nie była w pełni uleczalna. Zmagał się z atakami osłabienia, a nawet kilkutygodniowymi okresami całkowitego wycofania z życia towarzyskiego. Zmarł 17 października 1849 roku w swoim paryskim mieszkaniu, mając zaledwie 39 lat. Pogrzeb odbył się w kościele św. Magdaleny w Paryżu, a ciało kompozytora spoczęło na cmentarzu Père-Lachaise. Serce artysty zgodnie z jego wolą zostało przewiezione do Warszawy i złożone w Kościele Świętego Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu.
Dzieła Fryderyka Chopina od ponad dwóch stuleci inspirują nie tylko świat muzyczny, ale i całą kulturę europejską. Jego fortepianowe miniatury, mazurki, walce czy nokturny stały się kamieniami milowymi romantyzmu i do dziś stanowią repertuar obowiązkowy największych pianistów. Unikatowe brzmienie, pełne melancholijnej tęsknoty, a zarazem głęboko zakorzenione w polskiej tradycji, plasuje Chopina w czołówce najwybitniejszych twórców w historii muzyki.
